រាជធានីភ្នំពេញតាមការគ្រោងទុករបស់បារាំងបានចូលមកស្រដៀងនឹងទីក្រុងមួយនៅខេត្តបារាំង។ នៅពាក់កណ្តាលទីពីរនៃសតវត្សទី 19 បារាំងបានចាប់ផ្តើមពង្រីកវិសាលភាពអាណានិគមរបស់ខ្លួននៅឥណ្ឌូចិន (ឧបទ្វីបឥណ្ឌានិងចិន) ។ នៅឆ្នាំ 1863 បារាំងបានទទួលយកការអញ្ជើញរបស់ព្រះរាជាកម្ពុជាឱ្យដាក់អាណាព្យាបាលលើអាណាចក្រដែលចុះខ្សោយរបស់ខ្លួនដោយបញ្ឈប់ការធ្វើឱ្យប្រទេសនេះមានការអាប់អួដោយប្រទេសថៃនិងវៀតណាម។ 

ក្នុងរយៈពេល 90 ឆ្នាំខាងមុខបារាំងបានគ្រប់គ្រងប្រទេសកម្ពុជា។ តាមទ្រឹស្តីរដ្ឋបាលបារាំងគឺដោយប្រយោលប៉ុន្តែនៅក្នុងការអនុវត្តជាក់ស្តែងពាក្យរបស់មន្រ្តីបារាំងចុងក្រោយលើមុខវិជ្ជាសំខាន់ៗទាំងអស់រួមទាំងការជ្រើសរើសព្រះរាជារបស់ប្រទេសកម្ពុជា។ បារាំងបានបន្សល់ទុកស្ថាប័ននានារបស់បារាំងរួមទាំងរាជានិយមនៅនឹងកន្លែងនិងបានអភិវឌ្ឍជារដ្ឋមន្រ្តីរាជការកម្ពុជាបន្តិចម្តងៗ ដែលបានរៀបចំឡើងតាមខ្សែបារាំង។ រដ្ឋបាលបារាំងបានធ្វេសប្រហែសនឹងការអប់រំ ប៉ុន្តែបានកសាងផ្លូវកំពង់ផែនិងកំពង់ផែសាធារណៈនិងការងារសាធារណៈផ្សេងៗទៀត។ រាជធានីភ្នំពេញតាមការគ្រោងទុករបស់បារាំងបានចូលមកស្រដៀងនឹងទីក្រុងមួយនៅខេត្តបារាំង។

បារាំងបានវិនិយោគតិចតួចក្នុងសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជាបើប្រៀបធៀបនឹងប្រទេសវៀតណាមដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់បារាំង។ ទោះយ៉ាងណាពួកគេបានបង្កើតចម្ការកៅស៊ូនៅភាគខាងកើតនៃប្រទេសកម្ពុជាហើយព្រះរាជាណាចក្រនេះបាននាំចេញបរិមាណអង្ករយ៉ាងច្រើនក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេ។ បារាំងក៏បានស្ដារឡើងវិញនូវប្រាសាទអង្គរវត្តនិងបញ្ចូលសិលាចារឹកអេងកានដែលបានផ្តល់ឱ្យប្រជាជនកម្ពុជានូវគំនិតច្បាស់លាស់នៃបេតិកភណ្ឌយុគសម័យមជ្ឈិមសម័យរបស់ពួកគេនិងបានបង្កឱ្យមានមោទនភាពចំពោះអតីតកាលរបស់ប្រទេសកម្ពុជា។ ដោយសារតែប្រទេសបារាំងបានបន្សល់ទុកនូវរាជានិយមព្រះពុទ្ធសាសនានិងចង្វាក់នៃជីវិតនៅជនបទដែលមិនមានការរំខានអារម្មណ៍ប្រឆាំងនឹងបារាំងគឺយឺតក្នុងការអភិវឌ្ឍ។

ក្នុងកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី 2 (1939-1945) កងទ័ពជប៉ុនបានចូលឥណ្ឌូចិនបារាំងប៉ុន្តែបានទុកឱ្យរដ្ឋបាលបារាំងដែលគួរគោរពតាម។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការបរាជ័យនៅឆ្នាំ 1945 ជនជាតិជប៉ុនបានដកសហការីបារាំងរបស់ពួកគេចេញហើយបានបង្កើតរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាឯករាជ្យមួយដែលមានឈ្មោះថាក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ស្តេចវ័យក្មេងនរោត្តមសីហនុ។ បារាំងបានរៀបចំអាណាព្យាបាលរបស់ខ្លួនឡើងវិញនៅដើមឆ្នាំ 1946 ប៉ុន្តែបានអនុញ្ញាតឱ្យប្រជាជនកម្ពុជាធ្វើពង្រាងរដ្ឋធម្មនុញ្ញនិងបង្កើតគណបក្សនយោបាយ។ 

មិនយូរប៉ុន្មានការប្រយុទ្ធបានផ្ទុះឡើងនៅទូទាំងឥណ្ឌូចិនក្នុងនាមជាក្រុមជាតិនិយមដែលខ្លះមានមនោគមវិជ្ជាកុម្មុយនិស្តបានតស៊ូដើម្បីដណ្តើមឯករាជ្យពីបារាំង។ ការប្រយុទ្ធភាគច្រើនបានកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសវៀតណាមក្នុងជំលោះដែលគេហៅថាសង្គ្រាមឥណ្ឌូចិនលើកទីមួយ (1946-1954) ។ នៅកម្ពុជាកម្លាំងទ័ពព្រៃកុម្មុយនិស្តដែលមានសម្ព័ន្ធមិត្តជាមួយពួកកុម្មុយនិស្តវៀតណាមបានកាន់កាប់ប្រទេសជាច្រើន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយសម្តេចសីហនុតាមរយៈការធ្វើសមយុទ្ធដ៏ប៉ិនប្រសប់បានគ្រប់គ្រងដើម្បីទទួលបានឯករាជ្យភាពរបស់ប្រទេសកម្ពុជាដោយសន្តិភាពក្នុងឆ្នាំ 1953 គឺប៉ុន្មានខែមុននេះជាងប្រទេសវៀតណាម។ 

សន្ធិសញ្ញាទីក្រុងហ្សឺណែវឆ្នាំ 1954 ដែលបានកត់សម្គាល់នូវការបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមឥណ្ឌូចិនលើកទី 1 បានទទួលស្គាល់រដ្ឋាភិបាលរបស់ព្រះសីហនុថាជាអាជ្ញាធរស្របច្បាប់តែមួយគត់នៅកម្ពុជា។